خیلی وقت است که هموطنانم در داخل کشور از وضع بد اینترنت در رنج و عذاب هستند و هر روز نیز این اوضاع بدتر میشود. اما یکبار ندیدم دوستانم در خارج کشور به فکر هموطنان خود باشند یا حتی حاضر باشند در مورد آن حرفی بزنند.
بعضی دوستان تا حرف می زنی رگ گردنشان بالا می زند که ایران آریایی فلان بوده، بهمان بوده. یکی یک شهرک درست کرده هر روز لینکهایش را می کوباند بر سر ما، و یا آن یکی می خواهد روز اول مهر انقلاب کند. یکی به دنبال بلیط هواپیمای هخا می گردد. آن یکی هر روز هست اما نبودنش بهتر از بودنش، یکی تا حرف می زنی به تو می گوید ....
بگذریم، که هر روز فتیله حرفهای مردم ایران در اینترنت پایینتر می آیدو دوستانمان در خارج نشسته اند انتظار قیام ملتی را دارند که یا درگیر نان شب خویشند و یا از سایه خود بر دیوار هراسناک. و اگر خیلی هنر کنند گاهی دلخوش باشند به ظهور منجی از آسمان سیاستشان آنهم بی درد و خونریزی و خشونت، غافل از اینکه از هم میهنی که پرچم بر سینه داردو سرود ای ایران می خواند نباید انتظاری بیش از این داشت که هنوز برخی در عقده های سی چهل ساله خود و پدرانشان غرق شده اند، و تنها بفکر مرده باد و زنده باد هستند.
من به سهم خویش سعی کرده ام که بفکر دوستانم در ایران باشم. و باز ادامه خواهم داد. بگذاریم ایرانیان داخل تنها شنونده حرفهای خارجنشینان نباشند و صدای فریاد آنها را از درون این دنیای مجازی به گوش جهان برسانیم.
میدانم شاید برای این نوشته فحش بخورم، که مهم نیست. اما قبل از تشکیل هر کمپینی برای حمایت از فلان و بهمان، که او هم عزیز است، یک کمپین برای همه مردم ایران. برای آزادی اینترنت در ایران تشکیل دهید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر