موسوی و کروبی هر ایرادی داشتند بر سر حرفشان ماندند.

موسوی و کروبی هر ایرادی داشتند بر سر حرفشان ماندند.آیا ما که این همه ادعا داشتیم. ما که بدنبال قیامت ساختن ایران بودیم، بر سر حرفمان ماندیم؟
چرا این ملت برای خودشان، برای اینهمه تنگنا، برای یک لقمه نان خودشان هم حاضر به شکایت نیستند؟ چرا ما هنوز درگیر سال 32 و 57  و یا سال 67 هستیم. ولی سال 88 یادمان نمی آید؟
چرا برای ندا و سهراب کسی دیگر شمعی نیافروخت؟ چرا صانع ژاله و محمد مختاری فراموش شدند؟ بگذارید چیزی نپرسم. تنها به من بگویید موسوی و کروبی که بر سر حرفشان ماندن چرا فراموش شدن؟
چرا ...؟